< Część 6 - Fedrowanie

1. Wstęp do likwidacji

Jastrzębska Spółka Węglowa szukając możliwości poprawy wskaźników ekonomicznych wdrażała programy restrukturyzacyjne. W 1995 roku doszło do połączenia kopalń Jastrzębie i Moszczenica celem likwidacji tej drugiej, następnym krokiem miała być likwidacja jednego lub obu wytypowanych zakładów górniczych: KWK Krupiński i KWK Morcinek.

Zarząd JSW SA po wszechstronnym przeanalizowaniu sytuacji ekonomiczno-finansowej KWK Morcinek i stwierdzeniu braku jakichkolwiek realnych możliwości jej poprawy skierował w grudniu 1997 roku do Rady Nadzorczej informację o zamiarze zatrzymania wydobycia i likwidacji kopalni, którą to propozycję pozytywnie zaopiniowała Rada Nadzorcza JSW uchwałą nr 21/III/97.

Stwierdzono między innymi iż:

Kopalnia "Morcinek" w latach 1987-1997 uzyskiwała ujemny wynik na sprzedaży.

Mimo zrealizowanych przedsięwzięć restrukturyzacyjnych, między innymi w zakresie modernizacji wyposażenia technicznego i wprowadzenia czterozmianowej organizacji pracy na dole kopalni, osiągnięte w latach 1987-1997 wyniki produkcyjne w zakresie podstawowych wskaźników technicznych znacznie odbiegały od średnich wyników w JSW S.A.

Skomplikowana tektonika częstokroć wymuszała konieczność odrębnego udostępniania poszczególnych parcel eksploatacyjnych w strefach międzyuskokowych, ograniczając ich wymiary oraz wpływając na wydłużenie dróg transportowych i wentylacyjnych. Ruch kopalni prowadzony był w warunkach IV kategorii zagrożenia metanowego, III stopnia zagrożenia wodnego, zagrożenia pożarowego oraz zagrożenia klimatycznego wynikającego z wysokiej temperatury skał na głębokich poziomach. Wszystkie te czynniki wpływały negatywnie na kształtowanie się zdolności wydobywczej kopalni oraz uzyskiwane wyniki ekonomiczne.

Napotkane, bardzo trudne warunki górnicze oraz skomplikowana budowa geologiczna złoża kopalni, znacząco odbiegająca od przewidywań, okazały się głównymi czynnikami rzutującymi na nierentowność kopalni "Morcinek".

Wykonane opracowania analityczno-projektowe wskazywały, iż możliwości poprawy rentowności kopalni w drodze zwiększenia zdolności wydobywczych są znacznie ograniczone. Główną przyczyną zaistniałej sytuacji było niedoinwestowanie przedsięwzięć w zakresie udostępnienia zasobów na etapie budowy tej kopalni.

Prognozy zawarte w Biznes Planie na lata 1996-2005, Strategii Rozwoju JSW S.A. na lata 1996-2010 oraz innych materiałach analitycznych wskazywały na brak możliwości znaczącej poprawy jednostkowego wyniku na sprzedaży oraz wyniku finansowego.

W świetle przedstawionych powyżej uwarunkowań oraz biorąc pod uwagę istniejącą w 1997 roku sytuację na krajowym i światowym rynku węgla koksowego stwierdzono, że kopalnia "Morcinek" jest trwale nierentowna.

Dnia 04.05.1998 zarząd JSW podjął uchwałę w sprawie postawienia w stan likwidacji zakładu górniczego Spółki - Kopalni Węgla Kamiennego "Morcinek" w Kaczycach. W uchwale tej zapisano między innymi:

- zakład nr 4 KWK Morcinek powinien być niezwłocznie postawiony w stan likwidacji

- proces likwidacji winien zostać zakończony do 31.12.1999 roku

- przeprowadzenie całkowitej likwidacji poprzedzone powinno być ostatecznym rozstrzygnięciem - w terminie do dnia 30.06.1998 roku - wyniku rozmów odnośnie ewentualnego zbycia kopalni na rzecz innego podmiotu gospodarczego.

Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy zaaprobowało uchwałę zarządu JSW na posiedzeniu, które się odbyło 18 czerwca 1998 roku.

W sierpniu 1998 roku podjęto negocjacje w sprawie sprzedaży kopalni z jedynym oferentem - czeską spółką akcyjną Českomoravskie Doly A.S., która była właścicielem sąsiadującej przez granicę z KWK Morcinek kopalnią ČSM w Stonawie.

Czesi nabywając Morcinka mogliby przede wszystkim podjąć eksploatację w udostępnionym polu górniczym kopalni, bowiem ich macierzyste rejony były już w znaczym stopniu wyczerpane, a udostępnienie nowych wymagało czasu i znacznych nakładów inwestycyjnych, a ponadto zmieniając funkcję szybów po polskiej stronie granicy poprawić warunki wentylacyjne w macierzystej kopalni. Jest również bardzo prawdopodobne iż Czesi również częściowo zlikwidowaliby zakład pozostawiając tylko minimum infrastruktury powierzchniowej po stronie Polskiej, a wydobycie i przerabianie wydobytego węgla odbywałoby się w kopalni ČSM.

Strona czeska mając zapewne informacje o tym jak wygląda sytuacja kopalni, JSW, rynku węgla koksowego w Polsce zaoferowała śmiesznie niską cenę wynoszącą według różnych źródeł między 10 a 20 mln dolarów, czyli mniej tyle, ile wynosiła wartość majątku obrotowego kopalni. Ponadto inwestor zgodził się zatrudnić tylko 1100 górników z ogólnej liczby 2517 (średnioroczne zatrudnienie) osób, odmówił także pokrycia całościowego lub częściowego zadłużenia kopalni.

24 sierpnia zarząd JSW wydał komunikat, w którym wyraził swe zdanie w sprawie perspektywy funkcjonowania kopalni. Stwierdzono m.in.:

- przedstawiona przez ČMD A.S. oferta nie spełniała wymogów formalnych i merytorycznych [...], zatem zarząd JSW podjął decyzję o odstąpieniu od prowadzenia dalszej procedury dotyczącej sprzedaży kopalni i wszczęcia prac zmierzających do zatrzymania ruchu kopalni
- po zatrzymaniu ruchu, kopalnia zostanie zabezpieczona w sposób umożliwiający w przyszłości odtworzenie podstawowych obiektów, w tym szybów, przez co zachowana byłaby zasada podtrzymania dostępności do zasobów geologicznych kopalni
- program likwidacji został pozytywnie zaopiniowany przez Zespół Ekspertów ds. Oceny Projektów Łączenia i Likwidacji Kopalń i został przedstawiony Ministrowi Gospodarki celem uzyskania dotacji na likwidację
- w związku z brakiem dotacji na rok 1998 zarząd JSW przewiduje utrzymanie wydobycia KWK Morcinek na dotychczasowym planowanym poziomie od 31.12.1998 roku
- Zarząd JSW SA podtrzymuje ustalenia [...] gwarantujące zatrudnienie pracowników KWK Morcinek w kopalniach Borynia, Zofiówka, Pniówek.

Ósmego października 1998 roku Minister Gospodarki w rządzie Jerzego Buzka Janusz Steinhoff zaakceptował przedstawiony program likwidacji kopalni Morcinek tym samym skazując ją na śmierć. Anulowana została zatem została decyzja o utrzymaniu wydobycia do końca 1998 roku.

31 października 1998 roku wydobyto z czeluści kopalni Morcinek ostatnią tonę węgla. Dnia 2 listopada 1998 rozpoczęła się likwidacja zakładu górniczego.

Przyjęty program likwidacji kopalni, który stwarzał możliwość powrotu do eksploatacji, a tym samym realnej rekonstrukcji kopalni obejmował następujący zakres rzeczowy (celowo pominięto w tym miejscu zakres finansowy robót jako nieadekwatny przy podawaniu cen z 1998 roku):

1. Likwidacja wyrobisk dołowych - górniczych

- 41 927 mb wyrobisk górniczych obejmujących wyrobiska korytarzowe, komory oraz wyrobiska eksploatacyjne, z tego do wykonania

w 1998 roku: 15072 mb
w 1999 roku: 26855 mb

Kopalnia planuje likwidację przez otamowanie 41098 mb wyrobisk, 826 mb wyrobisk związanych z zatrzymaniem frontu eksploatacyjnego i likwidacją frontu wydobywczego.

2. Likwidacja szybów

Przewidziano likwidacje czterech szybów o łącznej długości 4136 metrów. Przyjęta technologia likwidacji szybów dostosowana jest do warunków bezpieczeństwa, zabezpieczenia je przed ewentualnymi deformacjami przy możliwości odtworzenia szybów jeśli zajdzie taka potrzeba w przyszłości.
Szyb V zlikwidowany zostanie przez zasypanie go kamieniem popłuczkowym.

3. Likwidacja obiektów powierzchniowych

Kopalnia przewiduje likwidację 51 obiektów o łącznej kubaturze 211 523 m³. Likwidacja winna być przeprowadzona z częściowym udziałem pracowników kopalni.
Ze względu na fakt, iż większość obiektów powierzchniowych jest w dobrym stanie technicznym należy rozważyć możliwość ich zagospodarowania, przez inne podmioty gospodarcze, które nabędą je w wyniku zorganizowanego przetargu publicznego.

4. Usuwanie szkód wywołanych eksploatacją górniczą

Przewiduje się usunięcie szkód górniczych w 110 obiektach budowlanych należących do osób fizycznych i prawnych.

5. Rekultywacja terenów pogórniczych

Kopalnia planuje rekultywację zwałowiska Pogwizdów o obszarze 10 ha.

6. Prace zabezpieczające oraz przedsięwzięcia zapobiegające zagrożeniom związanym z likwidacją zakładu górniczego

W ramach prac zabezpieczających kopalnia wykazała 8 pozycji dotyczących utrzymania ruchu kopalni po zakończeniu wydobycia i prowadzenia robót likwidacyjnych oraz związane z:
- odwadnianiem dołu kopalni
- odmetanowywaniem
- obsługi stacji ratownictwa
- zabezpieczeniem łączności
- kontrolą zagrożeń naturalnych

Likwidacja wyrobisk eksploatacyjnych obejmowała demontaż maszyn i urządzeń frontu eksploatacyjnego oraz otamowanie rejonów wentylacyjnych zlikwidowanych ścian korkami przeciwwybuchowymi. Likwidacja wyrobisk korytarzowych i komorowych prowadzona była poprzez wyłączanie z sieci wentylacyjnej poszczególnych rejonów wentylacyjnych, które po wyzbrojeniu znajdującego się w nich wyposażenia, były sukcesywnie otamowywane tamami murowanymi lub korkami przeciwwybuchowymi. W okresie 5 miesięcy do końca marca 1999 roku zlikwidowano 33 858 mb wyrobisk dołowych, w tym:

- 637 mb wyrobisk eksploatacyjnych
- 33 221 mb wyrobisk korytarzowych i komorowych.

W ramach tych robót likwidacyjnych wykonano 4 tamy murowane, 33 korki izolacyjno-oporowe, 42 korki podsadzkowe.

Na podszybiach, w wyrobiskach łączących się bezpośrednio z rurami szybowymi, w miejsce korków przeciwwybuchowych wykonano korki izolacyjno-oporowe mające za zadanie powstrzymać przenikanie mieszanki służącej do zasypywania szybów do wyrobisk przyszybowych, a także nie dopuścić do przenikania metanu do zasypywanych szybów.

2. Likwidacja szybów

Opracowana przez Akademię Górniczo-Hutniczą wraz ze specjalistami z PBSz technologia likwidacji szybów przewidywała zasypanie ich odpowiednim materiałem podsadzkowym umożliwiając tym samym odzyskanie szybów i powrót do eksploatacji w przypadku korzystnej koniektury na węgiel koksowy.

Opracowany zakres operacji związanych z likwidacją szybów przewidywał:

- zdemontowanie części wyposażenia w celu zapewnienia prowadzenie bezpiecznych robót likwidacyjnych oraz właściwego rozkładu materiału zasypowego w rurze szybowej
- wykonanie w rejonie podszybi wodoprzepuszczalnych tam odcinających wloty szybowe od wyrobisk górniczych
- zasypanie szybów I, II, III, V
- szczelne zamknięcie wylotów żelbetowymi płytami zrębowymi
- zamurowanie wylotów kanałów wentylacyjnych tamami odcinającymi

Zgodnie z opracowaniem do zasypywania szybów wykorzystano mieszaninę złożoną w 80% z odpadów poflotacyjnych pozyskiwanych ze zwałowiska kamienia położonego nieopodal kopalni oraz w 20% składającą się z piasku. Dodatkowo we wszystkich szybach wykonano warstwy izolacyjne z iłu. Użycie takiej mieszanki miało przeciwdziałać deformacjom kształtu rur szybowych w długotrwałym okresie ich wyłączenia z ruchu a ponadto ograniczyć do minimum oddziaływanie wody na betonową obudowę szybów chroniąc je przed działaniem korozyjnym. Korki iłowe miały zaś przeciwdziałać wypływowi metanu z kopalni na powierzchnię oraz przeciwdziałać migracji wody w rurach szybowych.

Szóstego kwietnia 1999 roku zaczęto zasypywanie szybu II. Do 20 czerwca zasypano poziom 950 metrów, 23 dni później zasypano poziom 800 metrów. Siódmego czerwca wykonano pomiar kontrolny stanu zasypania stwierdzając, iż warstwa mieszaniny wypełniającej rurę szybową sięga 134 m od zrębu szybu. 14-go czerwca zakończono wsypywanie do szybu mieszaniny złożonej z kamienia i piasku osiągając głębokość 16 metrów od zrębu szybu, ostatnie 13 metrów zasypano iłem tworząc korek iłowy. Ogółem na likwidację szybu II zużyto 133 910 ton materiału w tym kamienia: 105 860 ton, pospółki żwirowej: 25 855 ton, iłu 2 195 ton.

W dniach 2.04-15.05 1999 roku zlikwidowano pompownię głównego odwadniania zlokalizowaną na poziomie 950 metrów. Zdemontowano i wywieziono na powierzchnię wszystkie zestawy pompowe wraz z armaturą i osprzętem elektrycznym, kierując uprzednio do zrębów poniżej 950 metrów.

24 maja 1999 roku zaczęto zasypywanie szybu I taką samą mieszaniną zasypową jak szyb II. Przewidywano na podstawie obliczonej wielkości wsypanego materiału zasypać poziom 950 m do dnia 25.05.1999 roku, zaś zasypanie poziomu 800 metrów winno być osiągnięte dziewiątego czerwca tegoż roku.

17 czerwca wykonano pomiar stanu zasypania szybu stwierdzając, że materiał zasypowy wypełnia rurę szybową do głębokości 800 metrów (150 metrów niżej niż przewidywał plan). 22 czerwca szyb zasypano do głębokości 680 metrów, dzień później stwierdzono brak wentylacji obiegowej (na tej głębokości znajdował się poziom wentylacyjny) w szybie. 28-go czerwca nastąpiło obsunięcie zasypu o 379 metrów z poziomu 608 m do poziomu 987 metrów. Obliczono, iż do poziomych wyrobisk kopalni przedostało się 19 041 m3 materiału zasypowego. Zasypywanie szybu zakończono szóstego czerwca zużywając 238 305 ton materiału zasypowego w tym 219 276 ton kamienia, 13 328 t piasku, 4300 t pyłu oraz 1400 t iłu.

Dwunastometrowy kołek iłowy został następnie podsypany czterometrową warstwą kruszywa z piaskiem i niewielkim dodatkiem cementu. Na warstwie tej wylano cienką 10 centymetrową warstwę betonu, na którą z kolei nałożono płytę żelbetową o grubości 40 centymetrów. W płycie pozostawiono rury wentylacyjne, łączące warstwę kruszywa nad korkiem iłowym ze stacją odmetowywania, celem kontroli zasypu w szybie oraz zapewnienia zerowej koncentracji metanu na poziomie płyt zamykających wyloty szybu, co miało niebagatelne znaczenie przy planowanym wybuchowym obalaniu wież szybowych.

Między siódmym a dziewiątym czerwca zlikwidowano urządzenie klatkowe wielkogabarytowe oraz wyciąg awaryjno-rewizyjny w szybie III. Podczas prowadzenia prac przygotowawczych zmierzających do likwidacji szybu III, w godzinach porannych dnia 24.06.1999 r. nastąpiło zapalenie się a następnie wybuch metanu. W wyniku tej katastrofy obrażeń doznało 9 pracowników zatrudnionych w rejonie szybu, uszkodzeniu uległ wylot szybu, budynek nadszybia oraz budynek stacji wentylatorów.

Przyczyną niewykrycia przez zamontowane w szybie czujniki wzmożonego stężenia metanu (około 4-5%, tlenku węgla do 30 ppm) w szybie mogły być zawirowania powietrza spowodowane zasypaniem połączenia wentylacyjnego między szybami I i III półtora godziny wcześniej. Bezpośrednio po wybuchu utworzono 20-to metrową strefę bezpieczeństwa wokół szybu oraz zaczęto wtłaczać do niego wodę podawaną hydrantami. W ramach prewencji zagrożenia pożarowego i ponownego wybuchu do szybu III zaczęto wtłaczać azot (do 5 lipca) oraz podawać pyły dymnicowe (28.06 - 31.08) w celu zobojętnienia występującego w szybie powietrza atmosferycznego. Wskutek uszkodzenia obiektów szybowych oraz w celu zapewnienia odpowiedniego bezpieczeństwa prac likwidacyjnych, wykonano otwór wielkośrednicowy z powierzchni do lunety wentylacyjnej, którym następnie zaczęto podawać materiał zasypowy (31.08.1999). Podczas zasypywania szybu III nastąpiło trzykrotne obsunięcie się materiału (o 434 m w dniu 10.09.1999 roku i 597 m w dniu 01.10.1999 roku oraz 131 metrów w dniu 11.10.1999). Jako przyczynę podawano fakt, iż większość materiału zasypowego była podawana z wodą, która spowodowała wzrost ciśnienia hydrostatycznego, a tym samym upłynnienia materiału zasypowego w jego niższych partiach. Wzrost ciśnienia dynamicznego spowodowanego wstrząsem lub obsunięciem materiału, przerwał korki izolacyjno-oporowe powodując tym samym wtargnięcie materiału zasypowego do wyrobisk poziomych w rejonie likwidowanego szybu. W dniu 23.10.1999 głębokość zasypu sięgała 348 metrów, do tego czasu zużyto 242 138 ton materiału zasypowego. Zasypywanie szybu III ukończono w grudniu 1999 roku (brak informacji o ilości zużytego materiału).

Niestety autorzy nie posiadają żadnych informacji o użytej technologii oraz datach zasypania szybu V.

3. Likwidacja obiektów powierzchniowych

Likwidacja obiektów powierzchniowych kopalni została podzielona na 4 etapy.

Pierwszy etap objął 60 najważniejszych obiektów kopalni, w tym budynki zakładu przeróbczego i nadszybia szybu I, wieże szybów I i II, zbiorniki węgla surowego i handlowego oraz stację załadowczą wagonów. Etap II obejmował 14 drobniejszych obiektów, etap III rozbiórkę tych budowli, których nie przejmą inne podmioty gospodarcze oraz kończąca likwidację rekultywacja terenów przemysłowych, która stanowi etap IV.

Przewidywano pozostawić tylko te obiekty i budynki, które miano przekazać gminom w Zebrzydowicach i Hażlachu, spółce Karbonia PL, a także pomieszczenia biurowe wynajmowane innym firmom.

W 1999 roku prowadzono likwidację i demontaż urządzeń w 31 obiektach zakładu przeróbki mechanicznej węgla, usuwanie szkód górniczych w 64 obiektach powierzchniowych oraz prace zabezpieczające ruch Zakładu Górniczego w okresie prowadzenia robót likwidacyjnych.

Wyburzanie obiektów powierzchniowych metodą minerską, stanowiącą I etap likwidacji obiektów powierzchniowych rozpoczęło się 11 maja 2000 roku wysadzeniem obiektu załadowni produktów handlowych.

Jak zwykle w przypadku tego typu wyburzeń w środku pozostawiono całe wyposażenie stalowe, samo wyburzenie obiektu podzielono na dwie części - stwierdzono, iż obiekt był zbyt ciężki by zawalić się - jak planowano - na jedną stronę. Pozostałą część wysadzono 19 maja. Tą technikę dwuetapowego obalania obiektów zastosowano także w przypadku innych budowli powierzchniowych jak zbiornik węgla surowego czy zbiornik gotowego produktu - pierwsza część wysadzono w powietrze 12 czerwca.

Dzień później - 13 czerwca 2000 roku wysadzono wieżę szybu I. Operacja ta nie odbyła się bez zawirowań, bowiem wieża szybu I runęła dopiero po trzecim strzelaniu.

Równy tydzień później - 20 czerwca obalono stalową wieżę szybu II ostatecznie grzebiąc możliwość powrotu do eksploatacji węgla przy wykorzystaniu infrastruktury kopalni. Wieża runęła dopiero przy drugiej próbie.

Wieża szybu III natomiast została zdemontowana i sprzedana kopalni Bogdanka w Lubelskim Zagłębiu Węglowym gdzie pracuje obecnie w szybie 2.2, w nowo uruchamianym polu wydobywczym Stefanów.

Autorzy niestety nie dysponują informacją o dacie i sposobie likwidacji obiektu kompleksowego zakładu wzbogacania węgla, lecz prawdopodobnie - po zdemontowaniu części urządzeń (urządzenie te były względnie nowoczesne i mało zdekapitalizowane) likwidacja obiektu odbyła się metodą minerską.

28 listopada 2000 roku zarząd JSW przyjął uchwałę, w której wydłużono likwidację KWK Morcinek do 1 stycznia 2001 roku, a także ustalono warunki zmierzające do zamknięcia procedur fizycznej likwidacji zakładu. Kopalnia miała:

- do 21.12.2000 r kontynuować procedury sprzedaży następujących nieruchomości:

- rozdzielnię RG1
- rozdzielnię RG2
- obiekty zaplecza budowlanego
- budynek warsztatowo-magazynowy
- wewnątrz-zakładowe sieci elektroenergetyczne

- do 21.12.2000 roku kontynuować przekazywanie na rzecz Skarbu Państwa następujących nieruchomości:

- zwałowisko kamienia w Pogwizdowie
- budynek administracyjny
- budynek ZLZ
- oczyszczalnia ścieków

Po tym terminie sprawy majątkowe kopalni miały zostać przejęte przez Zakład Logistyki Materiałowej. Pozostały po likwidacji a niezagospodarowany majątek kopalnia przekaże do Spółki Restrukturyzacji Kopalń do dnia 22 grudnia 2000 roku.

Archiwum akt osobowych, zawierające dokumenty dotyczące 5,5 tysiąca pracowników zatrudnionych w ciągu kilkunastu lat istnienia kopalni - podobnie jak dokumentacja płacowa, księgowa, szkód górniczych, budowlana, inwestycyjna i organizacyjno-prawna zostały przekazane do kopalni Jas-Mos.

29 grudnia 2000 roku podpisany został akt notarialny sprzedaży Spółce Restrukturyzacji Kopalń w Bytomiu zakładu nr 4 Jastrzębskiej Spółki Węglowej, a konkretnie dwu trzecich majątku zlikwidowanej kopalni Morcinek za kwotę 200 tysięcy ówczesnych złotych. Właścicielem pozostałej części majątku został Zakład Logistyki Materiałowej.

Tak więc data 29 grudnia 2000 roku to ostateczny koniec kopalni Morcinek, gdyż kopalnia przestała istnieć w sensie prawnym, jako podmiot gospodarczy.

4. Podsumowanie

Ogólny bilans likwidacji (według wyliczeń Spółki Restrukturyzacji Kopalń) na dzień 31 grudnia 2004 r. przedstawiał się następująco:

- ubytek zatrudnienia: 2 814 osób
- całkowita długość zlikwidowanych szybów: 4 136 metrów
- całkowita długość wyrobisk dołowych: 43 673 metry
- ilość obiektów powierzchniowych podległych likwidacji: 150
- rekultywacja terenu: 35,20 hektarów
- ilość obiektów, w których usunięto szkody górnicze: 120
- nakłady poniesione na likwidację: 79,927 mln zł
- otrzymana dotacja budżetowa na likwidację: 41,698 mln zł
- procent pokrycia dotacją budżetową w ogólnych kosztach likwidacji: 52,17%

Wśród obiektów powierzchniowych, których fizycznie nie zlikwidowano znajduje się obiekt socjalno-administracyjny: biura, w których mieściła się administracja kopalni, GZOZ, łaźnia, cechownia, parkingi wraz z dworcem autobusowym, obiekty gospodarki warsztatowo-magazynowej; budynek lokomotywowni, oczyszczalnia ścieków wraz ze zbiornikami retencyjnymi, kotłownia kopalniana, stacja transformatorowa 110/6 kV.

Kotłownia kopalniania przyłączona została 1 stycznia 1997 roku do spółki EEG Suszec, a zaopatrywała w ciepło i gorącą wodę kopalnię oraz okoliczne osiedla (osiedle przykopalnianie oraz osiedle górnicze w Pogwizdowie). Jednakże wraz z likwidacją kopalni, a więc utratą głównego odbiorcy produktów kotłowni, zarząd spółki Elektro-Energo-Gaz Suszec poddał w wątpliwość dalsze istnienie kotłowni w Kaczycach, co oznaczało po prostu zaprzestanie dzialności przez Ciepłownię "Kaczyce". Sama hala ciepłowni wraz z obiektami towarzyszącymi stoi opuszczona po dziś dzień.

Jedynym obiektem kopalni Morcinek w pełni wykorzystywanym obecnie jest stacja rozdzielcza 110/6 kV Pogwizdów.